8: Dlaczego nie mogę przestać o Nim myśleć?!

Po tym niespodziewanym spotkaniu, dzięki któremu w końcu odzyskałam klucze, udałam się do domu. Otworzyłam drzwi i stanęłam w progu, rozglądając się dookoła. Nie uwierzycie, ale wszystko stało na swoim miejscu! :D

Następnie wzięłam dłuuugi prysznic i wystrojona w mój różowy szlafrok i wyłożyłam się na kanapie w salonie. Jeśli mam byś szczera, to nie miałam zbyt wiele do roboty.

Przede mną był ostatni tydzień szkoły, więc brak zadań domowych i innych pierdoł z tym związanych.

Normalna nastolatka w mojej sytuacji, z wolną chatą i pewna tego, że rodzice nie wrócą na pewno przynajmniej przez 3 miesiące, cieszyła by się wolnością, urządziła imprezę niczym w Projekcie X, spotykała by się ze znajomymi... Czemu ja nie mogę być normalna?!

Yhh, nie dość, że Dave mnie znalazł, a wszyscy moi znajomi i przyjaciele mają mnie w dupie, to jeszcze ten chłopak! Tylko dlaczego nie mogę przestać o Nim myśleć?! Wpakuje ci się taki z butami do twojego życia, a potem ciężko jest się od niego uwolnić … -.- Ale i tak mam nadzieję, że więcej go już nie spotkam. Mam dość wrednych typów na jakiś czas, a ten wygląda na takiego z ostrym charakterkiem.

Kiedy już skończyłam rozmyślać nad tymi wszystkimi bzdetami, zorientowałam się, że minęło dobre 3 godziny. Z racji tego, że musiałam jutro iść do szkoły, poszłam do swojego pokoju i położyłam się na łóżku. Włożyłam słuchawki do uszu i zastanawiając się nad tym co przyniesie jutro, zagłębiłam się w dźwięki melodii i zasnęłam...

Następnego dnia, jak w każdy poniedziałek wstałam rano, aby przygotować się do szkoły.

Pop porannej toalecie, zrobieniu lekkiego makijażu i zjedzeniu kromki chleba, wyszłam z domu i zamknęłam za sobą drzwi. Upewniłam się, że klucze są bezpieczne w kieszeni moich szortów

i powolnym krokiem ruszyłam w dobrze znanym mi kierunku.

Podczas mojej przechadzki, rozglądałam się wokół. Wszędzie pełno roześmianych dzieci, spacerujących ze swoimi rodzicami, pełne życia i radości, pewnie, a raczej na pewno nie spodziewały się, że za kilka bądź kilkanaście lat ten raj na ziemi się skończy. Będą musiały pójść do szkoły, niektóre z nich opuścić dom... Ale teraz były tak cholernie szczęśliwe. Może dlatego tak nienawidzę dzieci? Za tą ich radość z byle najmniejszego gestu, byle kwiatka zerwanego w ogrodzie, za ten ich złudny optymizm, że życie jest takie piękne i kolorowe … A może po prostu jestem aż tak wredna i samolubna, że im zazdroszczę... Zazdroszczę im tego, ze mają normalny dom, kochającą rodzinę, rzeczy których ja nigdy nie miałam...

Boże, sam ogarnij się! Musisz być twarda, a nie ryczeć gdy tylko na twojej drodze pojawi się jakiś uchachany bachor!

Mimo wszystko oczy zaszły mi mgłą, a przez resztę drogi nie mogłam już patrzeć na tą pozorną radość całego świata. Czułam się tu jak kompletny odludek, który nie pasuje tutaj. Który nie zasługuje na to, aby żyć tak jak inni...

W szkole wydarzenia toczyły się dość szybko.

Lekcje były nudne, co nie stanowiło tu żadnego wyjątku, dlatego większość osób w ogóle nie była zainteresowana tym o czym gadają nauczyciele. Zebrali się w grupki i opowiadali o swoich przeżyciach z ubiegłego weekendu lub o planach na wakacje.

A ja siedziałam sama na końcu sali i zastanawiałam się nad jednym, gdzie jest Camile?

Przecież nie przepuściłaby ostatniego tygodnia szkoły. Miała odbić jeszcze tylu chłopaków, pokazać się w nowych ciuchach, które jej rodzice ostatnio zaprojektowali specjalnie dla swojej najukochańszej córuni … Żenada.

Ale w takim razie, coś musiało się stać. I ja się dowiem o co tu chodzi.

Po zajęciach, nie zatrzymując się nigdzie po drodze wróciłam do domu.

W sumie to nie miałam nic ciekawego do roboty, więc postanowiłam uciąć sobie krótką drzemkę, na poprawę nastroju...

Poszłam na górę i ułożyłam się wygodnie.

Po jakiejś godzinie nagle obudziłam się.

Usłyszałam jakiś dziwny hałas, który rozchodził się po całym moim pokoju.

Wstałam z łóżka i wyjrzałam przez okno.

Moje oczy zrobiły się z zaskoczenia jak okrągłe pięciozłotówki, bo zobaczyłam tam....

.......................................................................

Przepraszam, że tak długo musieliście czekać na kolejny beznadziejny rdz tego opo :/

Może przynajmniej nie usnęliście podczas jego czytania, choć nie byłabym tego taka pewna...

Mimo wszystko chciałabym podziękować tym wszystkim, którzy czytają i komentują ;***

Postaram się, aby w następnych rdz akcja się rozkręciła, choć nie wiem czy mi się to uda...

Zachęcam do komentowania, bo im więcej komów tym szybciej pojawi sie rdz ;)

Do następnego ;***