5: Scream

Następnego dnia obudziłam o dziwo przed 7.00 .

Byłam strasznie zdenerwowana tym co dziś miało się wydarzyć, ale wszystko dokładnie przemyślałam i już wiedziałam co powinnam zrobić.

Po wykonaniu porannej toalety i zrobieniu lekkiego makijażu zeszłam za dół aby pożegnać się z tatą i Isabel.

Kiedy szłam po schodach w domu panowała niezwykła cisza …

Zazwyczaj o tej porze słychać było wrzaski mojej macochy, typu: „Gdzie jest moja prostownica?!” albo „Misiu nie widziałeś gdzieś moich złotych kolczyków?” yyy i do tego te jej pozy … Ufff okropny widok.

No ale teraz nic takiego się wydarzyło.

Przeszłam pusty hol i udałam się w stronę kuchni. Tam tez nikogo nie było …

Zobaczyłam leżącą na stole kartkę. Podniosłam ją i zaczęłam czytać napisane czarnym długopisem dość niewyraźne słowa.

Witaj Sam, pewnie dziwisz się, że w domu jest tak późno, ale postanowiliśmy wyjechać

z samego rana. Mam nadzieję, że kiedy już wrócimy to zastaniemy dom cały, a nie

same ruiny. Masz wszystkiego pilnować,nie pić za dużo alkoholu, nie urządzać imprez

i nie wydać za dużo pieniędzy, które ci zostawiłem. A co do innych rzeczy masz wolną rękę.

Przepraszam jeszcze raz, że wyjechaliśmy bez pożegnania.

Życz nam udanych wakacji.

Całuje tata ;*

Mówiłam już, że mój ojciec jest odpowiedzialnym rodzicem? Tsaa … jak widać bardzo.

No nic, od dłuższego czasu wszyscy maja mnie gdzieś, a z tego wniosek, że chyba się przyzwyczaiłam. Leniwie wzruszyłam ramionami, wyrzuciłam list do kosza i zrobiłam sobie śniadanie. Po wykonaniu tych wszystkich czynności, założyłam na nogi moje ulubione białe Nike za kostkę i wyszłam z domu.

Powolnym krokiem przemierzałam tętniące życiem ulice miasta.

Idąc tak, kolejny już raz wspominałam moje dawne życie … Glasgow, moich starych kumpli oraz tamtejsze szalone życie … Wtedy nie obchodziło mnie nic, myślałam, ze życie to bajka w której ja gram jedną z głównych ról. Myliłam się. Na szczęście udało misie wygrzebać z tego gówna, którym są papierosy, alkohol i dragi. Nie życzyłabym nikomu takiego życia.

Ale teraz się zmieniłam, jestem odważniejsza i nie boję się tego co może stać się w przyszłości. Teraz już wiem, że muszę radzić sobie sama i mam nadzieję, że podołam zadaniu, którym jest wyciąganie mnie ze wszystkich tarapatów w jakie się wpakuję …

Na tych rozmyśleniach minęła mi cała droga do pobliskiego parku.

Usiadłam na ławce i zaczęłam wsłuchiwać się w śpiew ptaków. Rzadko można było tu coś takiego usłyszeć … ale gdy już udało ci się złapać jedno z tych malutkich stworzeń na śpiewie, było to prawdziwym ukojeniem dla uszu przywykłych do miejskiego zgiełku.

Siedząc tak bezczynnie minęło mi całe południe i musiałam wracać do domu, aby się przygotować.

Do klubu wybrałam czarną bluzkę z wyciętymi plecami oraz dżinsowe szorty … nie lubiłam się za bardzo stroić. Tak szczerze to miałam nadzieje, że mój pobyt na tym koncercie pozostanie niezauważony.

Wyszłam z domu jakąś godzinę przed koncertem i postanowiłam się jeszcze chwilę przejść.

Mimo tego iż już dawno ludzie skończyli pracę, korki nie zmalały, a wokół mnie słychać było gwar rozmów. Zeszłam w boczną uliczkę, aby choć na chwilę uwolnić się od tego wszystkiego. Wiatr delikatnie muskał moja skórę i rozwiewał włosy. Wzięłam głęboki oddech i przymrużyłam oczy, by w następnej chwili otworzyć je szeroko i spojrzeć zdecydowanie przed siebie.

Szybkim krokiem ruszyłam w stronę ulicy na której znajdował się klub. Już z daleka widać było żarzący się napis „Scream”.

Zatrzymałam się przed drzwiami i zdecydowanym ruchem otworzyłam je ...

------------------------------------------

Dziś trochę krótszy, ale na tyle wystarczyło mojej weny ;)

Dziękuję, że to czytacie i jesteście ze mną ;**

Dzięki Anku ;* wiem, że warto pisać choćby dla jednej osoby, którą to interesuje i która czeka na rozdział :)

Mam nadzieję, że następnym razem napiszę coś dłuższego i akcja się rozkręci ;D

Miłego czytania i zachęcam do komentowania;*****